Lwów

 

to Serce Polski, stolica Galicji, miasto twórców i kuźnia kadr. Takim był Lwów. Nie sposób opisać go w kilku zdaniach, kiedy nie dokonano tej sztuki na kartach wielu poświęconych temu miastu tomów. Tam, w poczekalni lwowskiego dworca głównego kończyła się Galicja Wschodnia (którą zwano „pół-Azją”), a zaczynał się Zachód. Miasto, jedyne na świecie poza Rzymem, posiadające równocześnie trzy arcybiskupstwa. Miasto leżące na dziale wód, którego granica przebiega pod kościołem św. Elżbiety. Mówiono, że spływające z jednej strony dachu tego kościoła krople deszczu wędrują do Morza Czarnego, a te z drugiej zmierzają prosto do Bałtyku. Ze względu na panującą atmosferę naukową zyskał Lwów miano „bibliopolii” – ośrodka wydawnictw i księgarń, antykwariatów, krytyków i autorów. Perła architektury, której każda ulica i budynek mówią po polsku.

 

„Wedle powszechnego mniemania Lwów jest miastem nudnem, rozciągniętem na płaszczyźnie, podług szablonu krzyżujących się systematycznie ulic… Urzędnicy, wojsko, emeryci a wszystko to ugarniturowane ponad to polskimi Żydami. Jestem przekonany, że sami Lwowianie sądzą podobnie o swem mieście. A przecież mieszkają oni w prawdziwym raju! Gdyby Lwów miał rzekę, należałby do najpiękniejszych miast na świecie… tak pisał o nim przed laty prof. Strzygowski. Nic dodać nic ująć. Jeśli nie byliście we Lwowie to odwiedźcie go! Koniecznie!

 

 

 

Nikt nie dodał jeszcze komentarza.